Ervaringsverhaal van Nikki
Interview met Nikki – deelnemer aan de training Time4U
“Waar ik nog het meeste aan had, was het luisteren naar verhalen van mijn lotgenootjes. Ik werd uiteindelijk echt begrepen!”
Mijn moeder begon van de ene op de andere dag steeds meer dingen te vergeten. Op zich niet heel boeiend, maar het ging van kwaad tot erger. Waar ze in het begin kleine dingetjes vergat te doen, raakte ze op een gegeven moment zo verward dat ze nauwelijks nog goed uit haar woorden kon komen. Op een gegeven moment was het duidelijk: ze was depressief en werd opgenomen.
Ik was toen net begonnen met mijn nieuwe opleiding. Niet echt een goede timing om dan thuis dit soort problemen te krijgen natuurlijk. Want, haar ‘ziekte’ had ook als resultaat dat ik me meer als moeder gedroeg, dan als dochter. Ik ging steeds meer dingen regelen, zoals een deel van de financiën, maar ik deed ook de boodschappen en het huishouden. Dat legde natuurlijk een extra druk op me. Deze spanning kon ik gelukkig goed delen met mijn vrienden. Maar toch begrepen ze me niet altijd. Logisch ook, want volgens mij moet je zoiets meemaken om het echt te kunnen begrijpen. Daardoor durfde ik ook niet alle zwarte bladzijdes met ze te bespreken en hield ik een deel verscholen. Gelukkig zag de psychiater van mijn moeder dit in. Hij vertelde over de training Time4U en liet ons een filmpje zien waarin de training op een leuke manier werd uitgelegd. Daar kon ik meer leren over haar ziekte en hoe daarmee om te gaan. “Waarom ook niet”, dacht ik. Ik kreeg een appje om kennis te maken. Dit deden wij bij de Coffee Company. Toen kreeg ik ook kort uitleg van wat deze groep precies inhield. En natuurlijk hoorde ik waar en wanneer het was.
Vanaf de week erop ging ik elke dinsdag naar de Time4U groep. In het begin nog erg spannend natuurlijk. Geen idee wat ik kon verwachten en wie er zouden zitten. De eerste keer deden we dan ook vooral kennismakingsspelletjes. Gewoon om elkaar wat beter te leren kennen, waardoor ik me al meer op mijn gemak voelde. Na een paar weken voelde ik al een echt groepsgevoel: er was veel vertrouwen onderling. We konden daar echt alles met elkaar bespreken. Dat voelde heel fijn.
Elke bijeenkomst was anders. De ene keer kregen wij van een psychiater uitleg van de ziektebeelden. Daardoor hadden we in ieder geval inzicht in wat precies de problemen veroorzaakten. Ook kregen we tips hoe daarmee om te gaan. In andere bijeenkomsten deden we leuke opdrachten, zoals een schrijfworkshop bijvoorbeeld. Daardoor keken we op een luchtige manier naar onze situatie, bedenk ik me achteraf. Best goed bedacht van ze. Ik vond het ook erg fijn dat we deze spullen daarna mee naar huis mochten nemen. Ook gingen wij een keer boksen en hebben wij de training afgesloten door samen uit eten te gaan.
Waar ik nog het meeste aan had, was het luisteren naar verhalen van mijn lotgenootjes. “Valt het bij mij nog best mee”, dacht ik af en toe. Daardoor durfde ik zelf ook openhartig mijn verhaal te vertellen. En ik kreeg daar erg prettige reacties op. Zo gaven ze me tips hoe zij met zulke situaties omgingen of hoe ik het beste kon reageren. Ik werd eindelijk echt begrepen.
De belangrijkste tip was denk ik wel dat ik de situatie moest accepteren. Dat het gaat om een ziekte die niet overgaat en dat ik weinig kan doen om het te verbeteren. Ik kan natuurlijk wel helpen, dat deed ik al en dat zal ik ook zeker blijven doen. Toch heb ik geleerd dat ik ook kind moet blijven, hoe moeilijk dat ook soms is. Na afloop van de sessies weet ik in ieder geval waar mijn moeder en ik nu staan. Wat ik kan doen en vooral wat ik niet kan doen aan de situatie. Zo heb ik niet meer de illusie dat het veel beter zal worden. Wel iets beter, maar ze zal nooit meer de oude worden. Dat heb ik nu geaccepteerd.
Ik heb er ook 3 nieuwe vrienden aan over gehouden. Ik was vooraf nog wat sceptisch, maar ben achteraf erg blij dat ik dit gedaan heb!